Dosięgnąć gwiazd

Magiczna opowieść z życia wzięta, która pokazuje, że miłość, przyjaźń, troska i współczucie to uczucia ponadczasowe i warte pielęgnowania.
Ogromna w tym rola rodziców, by zaszczepić w dzieciach ufność i miłość do bliźnich oraz braci mniejszych, czyli zwierząt towarzyszących nam w życiowej wędrówce.

To powieść przygodowa, która może chociaż trochę oddrastycznić świat. Sześcioletni Tadzio przebywa ze swoimi rodzicami i braciszkiem nad Morzem Bałtyckim w Dziwnowie. Jest wprawdzie jednym z wielu głównych bohaterów, ale to on skupia wszystkich wokół siebie. Poznaje ich dzień po dniu podczas wypoczynku w urokliwej miejscowości. Wśród bohaterów powieści są również zwierzęta. Wrodzona wrażliwość Tadzia jest dostrzegana nie tylko przez jego najbliższych, ale i nowo poznawane osoby. On sam z zainteresowaniem, czułością i miłością odnosi się do ludzi oraz świata flory i fauny, zyskując fantastycznych przyjaciół. Lgnie do psów, których myśli i uczucia są również opisywane na kartach powieści. Jest chłopcem o niesamowitym poczuciu humoru, czasami zgrywusem. Jego rodzice nie mieli zbyt radosnego dzieciństwa, ale w najmniejszym nawet stopniu nie przenoszą tamtych – minionych – wspomnień na siebie i swoje dzieci. Wręcz przeciwnie – są świadomymi siebie, dojrzałymi osobami, rozumieją siebie, bardzo się kochają i potrafią to wyrażać w rożny sposób. Mają swoje pasje. Dają mocny fundament w umacnianiu i kształtowaniu się osobowości Tadzia, w byciu dostrzeganym i wysłuchanym. Bohaterka Paula jest między innymi narratorem. Pięknym człowiekiem, kobietą, która kocha, uwielbia dzieci, a one ją z wzajemnością. Bacznie przypatruje się światu, wszystko dostrzega i bardzo głęboko czuje. Jej ekspresja znajduje uznanie. Potrafi rozmawiać z ludźmi. Zupełnie przez przypadek poznaje swoją bratnią duszę, być może na całe życie. Powieść pokazuje Dziwnów – prawdziwe miejsce, obrazuje jego walory, unikatowość. Ciągle coś się dzieje, wśród bohaterów jest mnóstwo radości, śmiechu, humoru. Nieustannie dowiadują się czegoś nowego. Smakowanie i degustacje, kolory i zapachy, chwile zatrzymane w kadrze. Rozważania, przemyślenia, wnioski i podziękowania. Bohaterami są również dzieciaczki, które potrzebują więcej uwagi i czasu im poświęconego ze względu na pewne niepełnosprawności. Inne dzieci – owszem – zauważają je, ale po delikatnym, taktownym nakreśleniu sytuacji przez dorosłych chcą się przede wszystkim z takimi dziećmi bawić, ku uciesze kochających ich opiekunów. Co to znaczy naprawdę coś czuć? – Czuć, że to jest moje, przynależne mnie, człowiekowi, że jest mi z tym lub czymś naprawdę dobrze. Że jest spójność, zgoda lub niezgoda na coś. O tym mówią zachowania bohaterów. Pojawia się tęsknota za inną żywą istotą, która daje ukojenie, spełnienie i natchnienie. I tak jak dzieci ekscytują się, bawią, szukają i pomimo ponoszenia porażek się nie zniechęcają, to rodzice i dorośli, w ogóle, mogą z tego czerpać, poddawać się tej życiodajnej energii. Wspaniałym przykładem są tutaj bohaterowie: Irenka i Ireneusz. Jest też pewna tajemnica – spotykane osoby stają się częścią niesamowitej historii sprzed lat. Spełniają się marzenia. Oczywiście jest piękne, refleksyjne zakończenie, które zastosowane w życiu jest w stanie sprawić, że chociaż w jakimś stopniu zahamujemy smutek u dzieci, młodzieży, dorosłych oraz poczucie odrzucenia, alienacji. Ale w związku z tym, że każdy dorosły i każdy z młodzieży był najpierw dzieckiem, to DZIAŁANIE U ŹRÓDŁA, a więc dostrzeżenie dziecka, jego delikatności i wolności w swej unikatowości wychodzi na pierwszy plan. Zamieszczone w powieści odnośniki do plików muzycznych być może pozwolą – jeszcze bardziej – poczuć klimat podróży samochodem, głębię emocji towarzyszących bohaterom i nastrój niezapomnianych chwil. Ta powieść jest swego rodzaju apelem do rodziców i innych opiekunów dzieci:
ZOBACZ SWOJE DZIECKO, WYSŁUCHAJ GO I JE UTUL! TEŻ NIM BYŁEŚ.

Autor: Pisarczyk Maria(o autorze)